Witajcie!
Rozpoczynamy kolejny etap walki. Tym razem szkoła podstawowa. Klasa pierwsza.
Co z tego wyjdzie, okaże się w praniu. :)
Póki co, parę wieści w skrócie.
* Szkoła ta sama, co zerówka. Te same (prawie) dzieci. Kilkoro nowych z orzeczeniem. Bez kontaktu do tej pory. Jedna dziewczynka poznana z imienia i pamiętana. Bardzo cicha i milcząca.
* Ta sama pani wychowawczyni. Znany nauczyciel wspomagający, choć jeszcze go w klasie nie widziałam. Nie wiem jak to działa w praktyce. Może przychodzi później?
* Fajna sala, na samej górze, z samego brzegu. Osobny korytarzyk odchodzący od głównego, a w nim szafki. Więc dzieci skaczą sobie po głowach podczas przebierania, tylko w obrębie własnej grupy. Nikt inny nie ma tam czego szukać.
* Daniel siedzi w pierwszej ławce, sam. Nie marudzi z powodu szkoły. Pasuje mu pierwsza ławka. :) Co dziwne, mnie nigdy nie pasowała. :D Może miałam większą potrzebę brojenia podczas lekcji. ;)
* Oczywiście chce jeść w szkole, bo pachnie. (Tu wychodzi jego nadwrażliwość na zapachy.) Więc je. Szkoła gotuje, nie ma cateringu. Śniadania jedzą na stołówce, dostają do nich herbatę.
Oczywiście pierwszy tydzień nie miał czasu jeść. Gadał kolegami, śniadanie wracało do domu. Szczęściem je te obiady...
* Dwa razy w tygodniu rewalidacja. Nowość - wcześniej była raz. Jeden raz w tygodniu ma być SI - figę warte, bo sali do SI nie ma. Jedyna sala, w której dzieci mogły się bawić, wyposażona w różne dmuchańce, basen z piłkami itp. została zastąpiona salą klasową. Trzeba gdzieś było wcisnąć klasy siódme. :/
* W terapii przejął nas Fenix. Inne ośrodki odpadły po skończeniu 7-go roku życia. Mamy już wyznaczoną panią Anię i ustalone z nią spotkania w poniedziałki. Resztę załatwiamy prywatnie. PPP robi jak zwykle - nic.
* Ponieważ nie możemy uzupełniać SI basenem, postawiliśmy na ściankę wspinaczkową. Nic tańszego nie znalazłam. Niestety trochę musimy dojechać, ale cena jest bardzo okazyjna i pięć razy niższa niż w moim mieście, więc... Ten raz w tygodniu podojeżdżamy te naście km.
* Basen odpada ze względów, jakby to ująć... Hmm, chyba nie mam na to dyplomatycznego określenia. W moim mieście każdy basen jest okupowany przez szkoły, a poza godzinami szkolnymi, trenerzy, ratownicy i inni żądni zysku ludzie, wynajmują całe brodziki i płytsze części basenów do nauki pływania. Trzeba zapłacić jak za zboże i oddać dziecko nauczycielowi.
Tylko wyznaczone dni i godziny są ogólnodostępne. Np. po 20 w tygodniu i po 13ej w niedziele.
Strasznie mnie to irytuje, ale nic na to nie poradzę. Choć uważam, że to sk...stwo.
Rozumiem na pływalniach prywatnych, ale na miejskiej?
*Chyba musimy zrobić nową diagnozę SI. Przedszkole, w którym mieliśmy ostatnio razem z WWR, nie dało żadnego papierka. Tzn. świstek jest, ale nic z niego nie wynika, zwłaszcza w zakresie SI. Czego też nie rozumiem.
*I chyba musimy odwiedzić znowu laryngologa. Dziecko dziesięć razy dziennie zmyśla słowa. Tzn. twierdzi, że je ode mnie słyszy. I nie wiem, czy nie słucha, czy źle słyszy. Nie ogarniam tego. Po tylu latach nadwrażliwości, nie może przecież nagle ogłuchnąć... Chyba, że coś tam ma zalepione. Ale to się dowiem, jak się dopcham do medyka.
To chyba tyle dla Was, na chwilę obecną. :)
Pozdrawiamy!
I dziękujemy za wszelaką pomoc.
Pani Agnieszce J. w szczególności!
Poza tym panu Janowi Konieczka, Roberto Brunelli, pani Anecie Zastrzeżyńskiej.
:*
wtorek, 12 września 2017
wtorek, 31 stycznia 2017
No i znowu zbieramy...
Dzień dobry.
Czas leci jak szalony. Nawet nie ma czasu załadować. ;)
Znaczy zalogować, na bloga. :D
Co tam u nas, pytacie.
No więc tak...
W szkole jak w szkole. Czasem lepiej, czasem gorzej.
Osobiście trochę zaczęłam doceniać tzw. dobre szkoły moich znajomych. Dzieci mają zajęcia, pasje jakieś realizują, dowiadują się co lubią, a czego nie. Próbują, szukają, uczą się i odrabiają lekcje w świetlicy.
A u nas... nic. Jedno czarne, wielkie nic.
Zaczynam się zastanawiać co to będzie, gdy będę musiała wrócić na cały etat do pracy.
Młody zostanie na świetlicy i będzie robił nic, a potem wieczorem ja będę toczyć walkę ze zmęczonym dzieckiem i jego zadaniami domowymi.
Trochę mnie to przeraża.
Póki co, Daniel na świetlicy nie zostaje.
Ale ileż można... Jeszcze trochę i padniemy z głodu w takim trybie życia.
A gdzie basen, jakieś wspomaganie psychologiczno-pedagogiczne, gdzie SI?
Czy choćby jakiś język obcy, który od I klasy jest, jak wiadomo, obowiązkowy, a z którym Daniel zupełnie sobie nie radzi już w zerówce.
Przyswajanie obcych słów, zwłaszcza tych w języku angielskim, jest dla niego kompletnie nierealne. Nie wchodzi mu to i koniec.
Wiemy już, że problemy z głoskowaniem i te językowe wynikają z lewouszności i zaburzeń słuchu fonematycznego. Ale poradzić na to możemy niewiele, bo szkoła jak to szkoła, jest sztywna i leci swoim trybem. Zamiast przejść na sylaby w przypadku takich dzieci jak Daniel, to dalej tłucze te głoski, a efekt jest ciągle zerowy.
No więc potrzebujemy nie tylko środków, ale i czasu na to, by pewne rzeczy po szkole prostować.
A prostowanie czegoś z Danielem, po 8 godzinach w szkole, nie będzie łatwe. Może być nawet niewykonalne.
Tymczasem w szkole nic, ani kółka matematycznego, ani językowego (można sobie chodzić po lekcjach na angielski, raz w tygodniu, płatny - obca szkoła przychodzi do szkoły; paranoja).
Można sobie wykupić basen i dziecko będzie odebrane z zajęć, razem z całą grupą. Cena za tę przyjemność - szalona. Za takie pieniądze to my we dwoje chodzimy tydzień w tydzień przez trzy miechy.
No i tyle ciekawostek.
Zdaje się, że są jakieś koła plastyczne, ale to jak wiadomo mojego syna nie interesuje wcale.
Tzn. domyślam się tylko, że takie są, bo widziałam dyplomy dzieci na korytarzu.
Poza tym naprawdę nic się tam nie dzieje. Aż serce boli.
A tak poza tym to dajemy radę.
Jeszcze do maja mamy zapewnioną opiekę i terapię.
Potem wita nas 7 rok życia i wszystkie drzwi zamykają się z hukiem.
Dlatego też, po raz kolejny prosimy Was o 1% z Waszych podatków.
Dziękujemy za dotychczasową pomoc i ściskamy!
Ps. Ulotkę mamy starą, ze spektrum. Niestety nie dysponujemy finansami, aby ją uaktualnić.
Pozdrowienia!
Czas leci jak szalony. Nawet nie ma czasu załadować. ;)
Znaczy zalogować, na bloga. :D
Co tam u nas, pytacie.
No więc tak...
W szkole jak w szkole. Czasem lepiej, czasem gorzej.
Osobiście trochę zaczęłam doceniać tzw. dobre szkoły moich znajomych. Dzieci mają zajęcia, pasje jakieś realizują, dowiadują się co lubią, a czego nie. Próbują, szukają, uczą się i odrabiają lekcje w świetlicy.
A u nas... nic. Jedno czarne, wielkie nic.
Zaczynam się zastanawiać co to będzie, gdy będę musiała wrócić na cały etat do pracy.
Młody zostanie na świetlicy i będzie robił nic, a potem wieczorem ja będę toczyć walkę ze zmęczonym dzieckiem i jego zadaniami domowymi.
Trochę mnie to przeraża.
Póki co, Daniel na świetlicy nie zostaje.
Ale ileż można... Jeszcze trochę i padniemy z głodu w takim trybie życia.
A gdzie basen, jakieś wspomaganie psychologiczno-pedagogiczne, gdzie SI?
Czy choćby jakiś język obcy, który od I klasy jest, jak wiadomo, obowiązkowy, a z którym Daniel zupełnie sobie nie radzi już w zerówce.
Przyswajanie obcych słów, zwłaszcza tych w języku angielskim, jest dla niego kompletnie nierealne. Nie wchodzi mu to i koniec.
Wiemy już, że problemy z głoskowaniem i te językowe wynikają z lewouszności i zaburzeń słuchu fonematycznego. Ale poradzić na to możemy niewiele, bo szkoła jak to szkoła, jest sztywna i leci swoim trybem. Zamiast przejść na sylaby w przypadku takich dzieci jak Daniel, to dalej tłucze te głoski, a efekt jest ciągle zerowy.
No więc potrzebujemy nie tylko środków, ale i czasu na to, by pewne rzeczy po szkole prostować.
A prostowanie czegoś z Danielem, po 8 godzinach w szkole, nie będzie łatwe. Może być nawet niewykonalne.
Tymczasem w szkole nic, ani kółka matematycznego, ani językowego (można sobie chodzić po lekcjach na angielski, raz w tygodniu, płatny - obca szkoła przychodzi do szkoły; paranoja).
Można sobie wykupić basen i dziecko będzie odebrane z zajęć, razem z całą grupą. Cena za tę przyjemność - szalona. Za takie pieniądze to my we dwoje chodzimy tydzień w tydzień przez trzy miechy.
No i tyle ciekawostek.
Zdaje się, że są jakieś koła plastyczne, ale to jak wiadomo mojego syna nie interesuje wcale.
Tzn. domyślam się tylko, że takie są, bo widziałam dyplomy dzieci na korytarzu.
Poza tym naprawdę nic się tam nie dzieje. Aż serce boli.
A tak poza tym to dajemy radę.
Jeszcze do maja mamy zapewnioną opiekę i terapię.
Potem wita nas 7 rok życia i wszystkie drzwi zamykają się z hukiem.
Dlatego też, po raz kolejny prosimy Was o 1% z Waszych podatków.
Dziękujemy za dotychczasową pomoc i ściskamy!
Ps. Ulotkę mamy starą, ze spektrum. Niestety nie dysponujemy finansami, aby ją uaktualnić.
Pozdrowienia!
Subskrybuj:
Posty (Atom)